پرسونا محصول 1966

پرسونا محصول 1966 یک درام روان شناختی به نویسندگی و کارگردانی اینگمار برگمن کارگردان سوئدی است که از شاهکارهای کارنامه ی هنری او و یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینما محسوب می شود. ستارگان این اثر درخشان را Bibi Andersson و Liv Ullman تشکیل می دهند. زبان فیلم سوئدی است و زمان آن 84 دقیقه است.

برخی از منتقدان پرسونا محصول 1966 را از معمایی ترین فیلم های تاریخ سینما می دانند، فیلمی پر از نماد، پر از تناقض های خاص که باعث می شود هر گزاره ای که درباره ی این فیلم گفته شود برعکس آن هم صادق باشد، که نمادی از تیزهوشی برگمان در کارگردانی است. گفته می شود پرسونا همه ی المان ها و عناصری را برای یک فیلم کامل و بدون نقص لازم است را دارد.

پرسونا محصول 1966 ، نگاه سرد و بی تفاوت یک مادر را می بینید.

پایه های روانشناختی پرسونا محصول 1966

پرسونا بر اساس نظریه ای از یونگ ساخته شده است که می گوید آدم ها برای پنهان کردن خود واقعی شان، دست به ساختن نقاب هایی می زنند که پشت آن پنهان شوند. آن ها در حالی در جامعه ظاهر می شوند که زیر این نقاب ها پنهان شده اند و به این ترتیب خود اصیل شان را برملا نمی کنند.

پیرنگ فیلم

اگر بخواهیم طرح داستان پرسونا را در کوتاه ترین حالت خلاصه کنیم، می رسیم به: یک پرستار مامور می شود تا از بازیگری که به ناگاه دست از سخن گفتن کشیده است، نگهداری کند. به مرور زمان این دو نفر پی می برند که نقاب هایشان در حال آمیختن با هم است و کار به جایی می رسد که تشخیص واقعیت برای مخاطب دشوار می شود.

یک فیلم تجربی

پرسونا را یک فیلم تجربی می دانند که لجوجانه در برابر عادی بودن مقاومت می کند و در نحوه ی روایت، ایده های اصلی و مضامین، دیالوگ ها و بسیاری دیگر از زمینه ها نوآوری خاصی را نشان می دهد. فیلم به خوبی دو مورد از علایق برگمان را در هم ادغام می کند: اول، مسئه ی تنهایی انسان و دوم، دلتنگی ها و اندوه های زن معاصر. یک نکته ی جالب درباره ی پرسونا انتخاب دو بازیگر زن است که شباهت خاصی به هم دارند.

یکی از منتقدان اشاره کرده است که پرسونا فیلم بزرگی است که پس از سال های فراوان همچنان به آن برمی گردیم و دوباره آن را تماشا می کنیم، به دلیل زیبایی تصاویرش و نیز به این امید که شاید بتوانیم رمزهای آن را بفهمیم. فیلم چنان رازآلود است که می توان گفت هر مخاطبی به نوع خاص خود می تواند آن را درک کند. بسیاری از منتقدان پرسونا محصول 1966 را بهترین فیلم اینگمار برگمن می دانند. پرسونا در زمان خود توانست جوایزی چند در جشنواره های مختلف به دست آورد.