در اين يادداشت قصد داريم در خصوص اهميت تمرين در بازيگری مطالبی را بيان كنيم و به اين موضوع بپردازيم كه اصلا تمرين در بازيگری اهميتی دارد يا خير؟ بسياری از افراد معتقد هستند بازيگری صرفا يك استعداد است كه با تمرين به دست نمی آيد؛ اين رويكرد يك ديد سنتی بوده و كاملا غلط و اشتباه است. در واقع بازيگری مجموعه ای از مهارت هاست كه فرد می تواند آنها را با تمرين به دست آورد.
در هر كاری چند اصل اساسی وجود دارد كه از آن جمله می توان به آموزش، تمرين و تجربه اشاره كرد. بازيگری هم از اين اصل مستثنا نيست و همه اين موارد در خصوص بازيگری صدق می كند. البته بايد گفت كه در بازيگری، فرد بايد همواره بهترين عملكرد را داشته باشد زيرا در در این کار با مخاطب عام رو به رو هستيم كه اگر بازيگری نتواند عملكرد مناسبی داشته باشد قطعا با اقبال عمومی مواجه نخواهد بود.
اگر همه فعاليت ها را تحت نظر و بررسی داشته باشيم خواهيم ديد كه يادگيری، بسيار مسئله مهمی به شمار می آید. هر چقدر اندوخته ما در يك فعاليت بيشتر باشد به همان ميزان موفقيت و عملكرد ما بهتر خواهد بود. يادگيری هيچگاه حاصل نمی شود مگر با آموزش و تمرين مداوم؛ اگر شما كاری را آموزش ببينيد اما تمرين مداوم و مستمر نداشته باشيد قطعا عايدی نخواهيد داشت لذا لازم است به تمرين بها دهيد.
تمرين در بازيگری
برای بازيگری مهارت های زيادی مطرح است اما لازم نيست همه آنها فرا گرفته شود. در واقع انقدر مهارت ها به لحاظ كمی تعداد بالایی دارند كه يادگيری همه آنها اساسا امكان پذير نيست، از طرفی كيفيت يادگيری هم بسيار مهم است. لذا لازم است ليستی از مهارت ها تهيه شود و ترتيب بندی در اين ليست بر مبنای ضرورت ها باشد سپس طبق اين ليست شروع به آموزش و تمرين كنيم. درست است كه نمی توان همه مهارت ها را فرا گرفت و اصلا نيازی هم به اين كار نيست اما دو مورد را در نظر داشته باشيد اول اينكه هرچقدر مهارت ها بيشتر باشد عملكرد هم بهتر خواهد بود از طرفی به لحاظ كيفی هميشه می توان در حال بهتر شدن بود، يعنی اينكه وقتی مهارتی مثل فن بيان را فرا می گيریم به ياد داشته باشيم همواره می توان در اين مهارت پيشرفت كرد و هيچ نقطه پايانی وجود ندارد.
بنابر آنچه گفته شد، يادگيری مهارت ها و عمق بخشی به آنها هيچ پايانی نداشته و همواره می توان بهتر از قبل بود. علاوه براين قبلا هم گفتيم كه كسب مهارت بدون تمرين ميسر نيست لذا هيچ بازيگری از تمرين و آموزش معاف نيست و اين دو اصل همیشه بايد مورد توجه قرار بگيرند. به طور واضح تر اين گونه نيست كه در يك مقطعی تمرين كنيم سپس بعد از مدتی تمرين را كنار بگذاريم. بازيگر موظف است هميشه و همواره دو اصل آموزش و تمرين را جدی بگيرد حتی زمانی كه نام او به عنوان استار يا حتی سوپر استار مطرح می شود.
سوای همه مواردی كه گفته شد بايد اين نكته را خاطر نشان كرد كه جهان همواره در حال تغيير است و در هر دوره نيازهای جديدی مطرح می شود. سينما هم از اين تغيير مستثنی نيست، لذا شاهد آن هستيم كه در دوره های مختلف در سينما بنا به ضروريات نيازها، مهارت ها و ترفندهای جديد مطرح می شود. گاهی اگر بازيگر نتواند بر اين مهارت ها تسلط يابد قطعا از دنيای تصوير حذف خواهد شد. برای مثال در دهه 60 و 70 بيان چندان در سينما مطرح نبود اما پس از اينكه صدا پيشگی از فيلم های ايرانی كنار گذاشته شد بلافاصله موضوع فن بيان مطرح شد. بازيگرانی كه نتوانستند بر قواعد و اصول بيان تسلط يابند به راحتی كنار گذاشته شدند.
نكته آخر که لازم است به آن توجه شود رقابت در عرصه سينماست. همواره از روزی كه سينما تاسيس شد افراد زيادی تمايل به حضور در اين عرصه داشتند؛ در سال‌های اخير اين شور و اشتياق بيشتر هم شده است لذا افرادی می توانند وارد اين عرصه شوند كه مهارت های بيشتری نسبت به بقيه داشته باشند از طرفی هر چقدر مهارت ها بيشتر باشد شانس انتخاب شدن برای فيلم ها هم بيشتر است. مهارت هم بدون تمرين حاصل نمی شود پس لازم است در هر مرحله ای از بازيگری، آموزش و تمرين را قدر بدانيم و اين دو را به عنوان يك اصل اساسی در نظر بگيريم.
https://bernardhiller.com/the-importance-of-training-as-an-actor/
ثبت ديدگاه