سبک های بازیگری

همان طور که هنرهایی مثل نقاشی، موسیقی، معماری و….سبک های مختلفی دارند، هنر بازیگری هم دارای چندین سبک است. تمام علاقمندان و هنرجویان بازیگری باید برای موفقیت خود، با این سبک ها آشنایی داشته باشند. در این نوشتار قصد داریم متدها و سبک­ های بازیگری را معرفی کرده و توضیحاتی راجع به آن ها برای شما علاقه مندان ارائه دهیم.

بازیگری کلاسیک

تاریخچه بازیگری قدمتی به اندازه هنرتئاتر دارد. ابتدا در یونان و سپس روم باستان هنر نمایش شکل گرفت. اما شکل امروزی تر بازیگری چه در تئاتر و چه در سینما، به اوایل قرن نوزده و دوران کنستانتین استانیسلاوسکی، بازیگر و کارگردان روسی بر میگردد. در بازیگری کلاسیک که ریشه در بازیگری شکسپیری دارد، استفاده از دیالوگ های اغراق آمیز مرسوم بود. بازیگربا ژست های نمایشی بیش از حد و بیان آرام وخطابه مانند،  نقش خود را ایفا می کرد. در بازیگری قدیمی و کلاسیک بیان و گفتار بازیگر ارزش به مراتب بالاتری نسبت به چهره و حالت های صورت و ظاهر او داشت.

سبک بازیگری استانیسلاوسکی

کنستانتین استانیسلاوسکی (Constantin Stanislavski)، استاد بزرگ بازیگری قرن نوزدهم، بنیانگذار سبک جدیدی از بازیگری شد. طبق آموزه های استانیسلاوسکی، باید تا حد امکان از اغراق و بزرگ نمایی دوری کرد. به اعتقاد استانیسلاوسکی بازیگر باید بتواند ارتباط عمیق منطقی و احساسی با نقش خود برقرار کند. به طور کامل با تمام ابعاد شخصیتی که قرار است نقش آن را بازی کند آشنا شود و با آن همذات پنداری کند. در این سبک بازیگر مداوم باید در حال آموزش و تمرین و تکرار باشد. از سبک استانیسلاوسکی گاهی به عنوان سبک کلاسیک یاد می شود زیرا تاکید او بر تمرین زیاد، حضور فیزیکی پررنگ و بیان قوی است. اما او به دنبال قوانین سخت گیرانه نبود و جمله معروفی از او هست که یک بار می گفت: “روش خود را بسازید….سنت ها را بشکنید،  من به شما التماس می کنم”. به طور کلی او اعتقاد داشت که رفتار بازیگر باید تا حد بالایی طبیعی و باورپذیر باشد. 

سبک بازیگری چخوف

میخائیل چخوف (Michael Chekhov)، یکی از بهترین شاگردان استانیسلاوسکی بود که با استاد خود در برخی مسائل اختلاف نظر داشت. بعدها او نکاتی را به اصول بازیگری استانیسلاوسکی اضافه کرد و با تحقیق و تمرین فراوان سبک خود را خلق کرد. بر خلاف نظر استاد که در سبک او بازیگر به لحاظ حسی باید کاملا درگیر نقش می شد چخوف معتقد بود که این موضوع آسیب های روحی روانی زیادی برای بازیگر به همراه دارد. لذا او در سبک خود عنصر تخیل را برای بهبود کیفیت بازیگری معرفی کرد. سبک بازیگری چخوف بر دو اصل تخیل و بدن بنا شده است. به این صورت که درون یک شخصیت را با استفاده از تخیل و به دور از هر گونه اغراق در قالب ژست فیزیکی خود نشان می دهد.

سبک بازیگری استلا آدلر

استلا آدلر(Stella Adler)، یکی دیگر از شاگردان استانیسلاوسکی بود. او اعتقاد داشت بازیگری سبکی از زندگی است. به عقیده آدلر، یک بازیگر در صورتی می تواند تخیل کردن و استفاده از آن در بازیگری را بیاموزد که همه ابعاد ظریف زندگی را درک کرده باشد. در سبک بازیگری آدلر، وقتی کسی این حرفه را انتخاب می کند باید با تمام وجود زندگیش صرف این هنر شود. 

سبک بازیگری استراسبرگ

لی استراسبرگ(Lee Strasberg)، بازیگر و فیلمساز لهستانی آمریکایی سبک جدیدی را ایجاد کرد که به آن سبک متد هم گفته می شود. این سبک مربوط به بازیگری مدرن است و خیلی از بازیگرانی که در سینما و تلویزیون می بینید پیرو این سبک هستند. در تمرین های این سبک بازیگری، بازیگر باید خود را کاملا با احساسات و تفکرات نقشی که قرار است آن را ایفا کند تصور کند. معروف ترین شاگرد سبک استراسبرگ مارلون براندو است.

سبک بازیگری استراسبرگ

سبک بازیگری برشت

برتولد برشت(Berthold Brecht)، یکی از نمایش نامه نویسان و کارگردانان مطرح آلمانی است. در سبک برشت که سبک مخصوص بازیگری تئاتر است باید فاصله گذاری بین بازیگر و نقش او رعایت شود. این حس باید به مخاطب هم القا شود که او در حال دیدن یک نمایش است و نباید با نقش همذات پنداری کند. برشت همیشه در تئاترهای خود به دنبال برانگیختن حس تعقل و تفکر نقادانه در مخاطب بود و از برانگیختن احساسات گذار اجتناب می کرد.

در این نوشتار به چند سبک مهم و بنیادی سبک های بازیگری پرداختیم. البته سبک های دیگری هم وجود دارد که برای آشنایی با آن ها می توانید از کتاب های منتشر شده ای همچون ” سبک های بازیگری” نوشته ی “جان هاروپ” استفاده کنید.