کاترین زیتا جونز بازیگر اهل ولز است که در روز بیست و پنجم سپتامبر 1969 به دنیا آمده است. او اکنون چهل و نه سال دارد و با همسرش مایکل داگلاس زندگی می کند. بازی در فیلم ماسک زورو برای این بازیگر زیبا، آینده ی کاری او و همچنین زندگی شخصی اش بسیار سرنوشت ساز شد، اگرچه خود کاترین زیتا جونز عقیده دارد موفقیت نصیب کسانی می شود که سخت کار می کنند.

در سن چهار سالگی

به استعداد زیاد کاترین پی برده شد. او از میز آشپزخانه بالا می رفت و شروع می کرد به اجرای برنامه و بداهه گویی! والدین و همسایه نگاه می کردند و لذت می بردند. مردم شدیدا عقیده داشتند که این بچه در نهایت ستاره ی سینما می شود. کاترین زیتا جونز نه تنها زیبا بود، بلکه صدای جذابی هم داشت. هر دوی این ویژگی ها برای بازیگری بسیار مفید و لازم هستند. در پنج سالگی، نای این دختربچه دچار مشکل شد که خوشبختانه به دست جراحان، این بیماری حل شد. همیشه اسکار یا جای زخم این عمل جراحی با کاترین زیتا بوده است اما او هرگز تا کنون این جای زخم را از بین نبرده است زیرا عقیده دارد که این زخمگاه، نمادی از آسیب پذیری زندگی انسانی است.

کاترین زتا جونز

کاترین زیتا جونز در دوران نوجوانی و جوانی نقش هایی را بازی کرد تا اینکه بالاخره توانست نام خود را به عنوان بازیگری زیبا، کوشا و مستعد تثبیت کند. من بازی او در فیلم ترمینال را بسیار دوست دارم. این فیلم که برای ساختش در سال 2004 مبلغ شصت میلیون دلار هزینه شده بود، به لطف بازی عالی کاترین و تام هنکس توانست بیش از دویست و نوزده میلیون دلار به فروش برسد. فیلم ترمینال توانست در راتن تومیتوز نمره ی 6.2 از 10 به دست بیاورد.

برخی از سایر آثار کاترین زیتا جونز در سینما عبارت اند از:

هزار و یک شب (1990)، کریستف کلمب : اکتشاف (1992)، آبمیوه ی آبی (1995)، شبح (1996)، ماسک زورو (1998)، ترافیک (2000)، شیکاگو (2002)، دوازده یار اوشن (2004)، افسانه ی زورو (2005)، صخره ی کهن سال (2012)، عوارض جانبی (2013)، قرمز 2 (2013) و ارتش پدر (2016).

خانه ی والدین او، این روز ها بهترین جای دنیا برایش محسوب می شود. در میان برنامه ی کاری فشرده و دشوار، کاترین زیتا همیشه چند روز فرصت می کند تا به خانه ی پدری برود و مدتی دور از سختی های کاری، استراحت کند.