غرور در حرفه ی بازیگری

بعضی از مردم فکر می کنند که بازیگران در مجموع هنرمندان مغروری هستند. در این مقاله می خواهیم به بررسی غرور در حرفه ی بازیگری بپردازیم.

ترس مردم از واژه ی غرور

مردم از کلمه ی غرور می ترسند. آن ها دوست ندارند توسط سایرین با نام مغرور شناخته شوند. گفته می شود بازیگران باید مغرورانه فکر کنند، اما در نهایت تواضع نقش خود را بازی کنند. منظور این است که آن ها باید اول از همه مطمئن باشند که توانایی بازی در این نقش را دارند (غرور) و بعد به اندازه ای متواضع باشند که بتوانند نقش را با همه ی سختی هایش ایفا کنند. غرور را به عنوان دیدگاهی غلو شده از توانایی ها و اهمیت افراد تعریف می کنند. مردم از این می ترسند که دیگران پی ببرند که آن ها خود را ارزشمند می دانند و همین موضوع آن ها را مغرور جلوه دهد.

چرا؟ ما موجوداتی اجتماعی هستیم و نیاز داریم برای زنده ماندن با بقیه تعامل داشته باشیم. یکی از بزرگ ترین ترس های ما انسان ها، این است که در جامعه به عنوان تبعیدی باشیم و کنار گذاشته شویم. این یک ترس باستانی است. این حس عمیق از هسته ی آمیگدال در مغز ما نشات می گیرد. هسته ای باستانی که در این مورد خاص کاربردی ندارد! البته ما در این مقاله قصد نداریم از شما بخواهیم که فروتنی را کنار بگذارید و به افراد مغروری تبدیل شوید. ما قصد نهادینه کردن غرور را در شخصیت شما نداریم!

غرور در حرفه ی بازیگری

غرور در حرفه ی بازیگری …

تنها در رابطه با غرور در حرفه ی بازیگری و اساسا در هر حرفه ی دیگری، می توان گفت که مغرورانه فکر کردن می تواند مفید باشد. این نحوه ی فکر کردن می تواند به ما کمک کند که مسئولیت و کارهای خود را به بهترین شیوه و با اعتماد به نفس کامل انجام دهیم و به اصطلاح کم نیاوریم. در حقیقت به گفته ی نلسون ماندلا، بزرگ ترین ترس ما از بخش های تاریک و باریک ذهن ما نیست. ما از بی کفایتی نمی ترسیم، ما در واقع از توانایی های نامحدود خود هراس داریم.

ما می ترسیم که اگر به موفقیت های چشمگیر دست پیدا کنیم، آدم های دور و برمان احساس ناامنی کنند و ما را تنها بگذارند! دوباره ترس باستانی از طرد اجتماعی خودش را نشان می دهد. در نهایت جان کلام این است که در حرفه ای که هستید، مثلا در بازیگری، بدانید که چه می خواهید و دوست دارید چه کسی باشید، سپس غرور و جاه طلبی لازم را برای رسیدن به آن در خود ایجاد کنید.