در اين يادداشت قصد داريم به موضوعی بسيار مهم، حساس و كليدی يعنی بيان در بازيگری اشاره كنيم و مطالبی را در اين خصوص بيان كنيم. به جرات می توان گفت بيان در حوزه بازيگری يك عامل برتری محسوب می شود و نقش كليدی در اجرای بهتر كاراكتر دارد. در بسياری از موارد عدم بيان مناسب منجر شده تا نقش و كاراكتر به درستی اجرا نشود و عايدی برای فيلم و بازيگر نداشته باشد.
به طور كلی بايد گفت بازيگری سه ركن اصلی و اساسی دارد كه شامل حركت، بيان و ذهن ( تمركز و تخيل ) می باشد. در همين راستا بايد گفت هنرمند بدون بيان ناقص است و عدم بيان مناسب نتيجه خوبی را برای بازيگر در پی نخواهد داشت. به نوعی میتوان به اين رابطه اشاره كرد كه صدا و بيان قدرتمند مساوی است با بازيگری توانمندتر و كاريزماتيكتر و بيان ضعيف برابر است با بازيگری ضعيف.
نقشی كه صدا و بيان در ساخت كاراكتر و شخصيت، همچنين انتقال احساس به مخاطب دارد انكار ناپذير است. در بسياری از فيلم ها شاهد آن هستيم كه همه بازيگران دارای بيان مناسبی هستند اما در اين بين يك يا چند نفر محدود به شكلی كه بايد قواعد بيان را رعايت نمی كنند و به نوعی مهارت لازم در اين زمينه را ندارند همين موضوع باعث شده تا فيلم به شدت تحت تاثير قرار بگيرد و با افت عجيب كيفيت و مخاطب مواجه شوند. از همين رو مسئله بيان يك فاكتور بسيار مهم در انتخاب بازگران است. ناگفته نماند هر فردی كه بخواهد وارد دنيای بازيگری شود بايد بتواند زبان رسمی كشور را بدون لهجه صحبت كند در غير اين صورت امكان ورود و موفقيت در اين عرصه فراهم نخواهد شد.
در دهه 60 و اوايل دهه 70 دوبلورها يا به عبارت دقيقتر صدا پيشگان نقش مهمی در سينمای ايران داشتند و برای بيان بهتر در فيلم ها مورد توجه بودند اما در چند سال اخير ديگر شاهد چنين موضوعی نيستيم و اين خود بازيگران هستند كه بايد ديالوگ ها را بيان كنند به همين جهت اهميت بيان در چند سال گذشته بسيار بيشتر شده است.
در خصوص بيان و صدا اين نكته بسيار حائز اهميت است كه بر خلاف تصور عموم مردم كه بيان را موضوعی كاملا ژنتيكی و ارثی می دانند بايد گفت سه عامل در توليد صدا موثر است كه فقط يك مورد از آن ژنتيكی و غير قابل تغيير است. اين سه عامل توليد صدا شامل تنفس، تارهای صوتی و مواردی نظير سينوس، بينی، دهان، گلو و… است.
بيان در بازيگری تئاتر
از جمله مشكلاتی كه افراد در بيان با آن مواجه هستند مواردی نظير يكنواخت صحبت كردن، آواهای مخرب، هجای غلط كلمات، عدم تلفظ صحيح، عدم ادای حق كلمات و… است.
منظور از يكنواخت صحبت كردن اين است كه فرد فراز و فرودها را رعايت نمی كند و صرفا با يك ريتم و بدون تغيير تن صدا حرف می زند كه اين امر يك آفت جدی در بيان محسوب می شود.
در خصوص آواهای مخرب هم بايد گفت بسياری از افراد بين كلمات از آواهايی نظير اَ اِ اُ و… استفاده می كنند كه اين امر حساسيت هايی را ايجاد می كند بهتر است بين كلمات يا در مواقعی كه كلمه ای را فراموش مي كنيم سكوت كنيم تا اينكه اين آواها را به كار نبريم.
منظور از عدم ادای حق كلمه، بايد گفت وقتی راجع به يك موضوعی صحبت می كنيم هنگامی كه به واژه هایی نظير تصادف، قتل، شليك و… می رسيم هيجان و تن صدای لازم را رعايت كنيم و به نوعی كلمه را با حساسيت خاصی به كار ببريم.
يادگيری گويش ها و لهجه ها از جمله عوامل بسيار مهم بيان در بازيگری است. بازيگر بايد حداقل روی چند مورد از لهچه ها و گويش ها تسلط كافی داشته باشد.
در پايان بايد گفت كه تمرين در حوزه بيان بسيار مهم است و هر فردی كه می خواهد وارد عرصه بازيگری شود بايد تمرين مستمر و روزانه داشته باشد. همان طور كه در بالا هم گفته شد بيان يكی از سه ركن اصلی بازيگری است و بازيگر بدون آن ناقص است. به نوعی امروزه با كم رنگ شدن نقش صدا پيشه ها، بيان تبديل شده است به يك مهارت كليدی و بسيار مهم برای هر فردی كه می خواهد وارد عرصه بازيگری شود.
https://newmarktheatre.com/facial-expressions-and-acting-skills/
ثبت ديدگاه