بازيگری صرفا روخوانی ديالوگ نيست بلكه فرد در مقام يک بازيگر بايد به باز آفرينی يک نقش بپردازيد. اين تجسم و باز آفرينی صرفا با كلمات امكان پذير نيست بلكه گاهی بايد سكوت كرد و از زبان صورت و بدن استفاده كرد. با توجه به آن چه گفتيم در اين مقاله قصد داريم در مورد بازيگری در سكوت صحبت كنيم و ببينم بازيگر بايد از چه ابزارهايی برای ايفای نقش استفاده كند.

بازيگری در سكوت

بازيگری صرفا روخوانی متن و فيلنمامه نيست بلكه بايد بتواند در مخاطب احساس  ايجاد كند و فضايی شبيه به واقعبت را برای مخاطبان تداعی كند و اين امر حادث نمی شود مگر با به كارگيری زبان صورت، زبان بدن و فن بيان. تكنيک هایی وجود دارد كه اين امكان را به فرد می دهد تا در شرايط سكوت هم بتواند احساس لازم را انتقال دهد. سكوت در بازيگری و تكنيک هايی كه در اين زمينه مطرح است باعث می شوند تا بتوانيد ايفای نقش ايده آل تری داشته باشيد و در نتيجه قطعا اعتماد به نفس بيشتری خواهيد داشت. بهره گيری از تكنيک های بازيگری سكوت كه عمدتا مبنتی بر زبان بدن و زبان صورت هستند باعث می شوند تا نقش طبيعی تر جلوه كند و به واقعيت نزديک تر باشد.

در دنيای امروز  كه به نسبت قبل افراد بسيار بيشتری تمايل به بازيگری دارند و در اين مسير قدم برداشته اند قطعا افرادی موفق خواهند بود كه مهارت های بيشتری داشته باشند. در بين مهارت ها تكنيک های بازيگری سكوت از اهميت بسيار بالايی برخوردار اند و اگر هنر جويی نسبت به اين مهارت ها تسلط يابد به نسبت مابقی امكان موفقيت بيشتری دارد.

نمايی از يک نمايش

متاسفانه در سينمای ايران بازيگری در سكوت چندان مورد توجه نيست و خيلی از بازيگران پروژه ها و نقش هايی كه ديالوگ ندارد و يا ديالوگ كمی دارد را قبول نمی كنند. ديالوگ همواره در سينمای ايران به عنوان يک اصل مهم مطرح شده و بازيگری سكوت به هيچ وجه مدنظر قرار گرفته نشده. تعداد بازيگران كه به تكنيک های بازيگری در سكوت مسلط هستند بسيار كم است و خيلی ها اين تكنيک ها را جدی نمی گيرند. اين در حالی است كه در سينماهای مطرحی از جمله هاليوود بسياری از كاراكترها و نقش ها همين بازيگری سكوت است و به نوعی نقش هايی است كه ديالوگ زيادی ندارند اما بسيار مورد توجه قرار گرفته اند.

همان طور كه گفته شد بازيگران كمی هستند كه توانايی بازی در سكوت را داشته باشند و بتوانند بدون گفتن ديالوگ مخاطب را تحت تاثير قرار دهند. علت اين امر نگاهی است كه نسبت به ديالوگ وجود دارد به طوری كه بسياری از بازيگران اين تصور را دارند كه صرفا ابزار ديده شدن و بازی كرد ديالوگ است و هر چقدر ديالوگ ها بيشتر باشد مسلما شرايط نقش بهتر است و می توانند بيشتر توجه ها را به خوب جلب كنند. عموما اين تصور وجود دارد بازيگرانی كه ديالوگ زيادی ندارند شانسی هم برای ديده شدن ندارند در حالی كه اين تصور كاملا غلط است و بازيگر می تواند از تكنيک های بازيگری در سكوت استفاده كند.

در سينما ايران بازیگری در سكوت چندان جايگاهی ندارد و به ندرت شاهد اين دست از نقش ها هستيم با اين وجود اگر بخواهيم نمونه موفقی را در سينما ايران معرفی كنيم بايد به فيلم آفريقا و نقش شهاب حسينی در اين فيلم اشاره كنيم. با وجود اينكه شهاب حسينی در اين فيلم ديالوگ زيادی نداشت اما مثل ساير فيلم ها درخشيد و توانست عملكرد بی نظيری از خود ارائه دهد. در خصوص سريال های تلويزيونی هم بايد به نقش عليرضا خمسه در سريال پايتخت اشاره كرد كه در اين سريال هم با وجود اينكه علی رضا خمسه ديالوگ زيادی نداشت اما به يكی از به ياد ماندنی ترين كاراكترهای سريال های ايرانی بدل شد و به شدت مورد توجه قرار گرفت.

با توجه به آن چه گفته شد به هيچ وجه بازيگری در سكوت را دست كم نگيريد و برای يادگيری اصول اين نوع از بازيگری تلاش كنيد چرا كه می تواند در موفقيت شما تاثير بسزايی داشته باشد.